Vervolg; met zijn 3e richting christchurch

Frans:
Om 11 uur elke ochtend spuit lady knoks, een grote geiser, dus om kwart voor 11 zaten we er a helemaal klaar voor! Helaas ging het regenen, en zaten we nog steeds te wachten. En nadat we een praatje kregen over het park wat we gingen bezoeken en over lady knoks liet hij de geiser spuiten met een beetje sop ( die gooide hij erin om een eruptie op te wekken, die normaal onvoorspelbaar is ) en langzaam werd de stoom dikker en begon hij te pruttelen en te borrelen. Langzaam kwam er een straal kokend water uit die hoger en hoger werd, en met meer en meer kracht het water tot wel 15 meter hoog spoot.
Lady knoks bleek een echte volhouder te zijn en bleef maar spuiten, en i.v.m. De regen maar wat regenkleding aangetrokken en het park in gegaan.

Overal stoom, borrelende modderpoelen, en gifgroen water, en met een meertje waar het zo hard stoomde dat je maar enkele meters kon zien. De randen waren rood,oranje en het water champagne kleurachtig. Waarschijnlijk heette het daarom het champagne lake.
Na een paar km wandeling koud en nat geworden, en richting een warm water riviertje gegaan waar we al eerder waren geweest. Op dit "geheime lokale plekje" kwam ineens een kiwi bus aan, en met tientallen backpackers die eruit sprongen in zwemkleding dachten we dat het speciale / chille er een beetje af was. Gelukkig vonden we iets stroomopwaarts een stil plekje waar we ruim een uur in het warme water hebben zitten bijkomen van de kou, en dankzij de koude regen die viel konden we af en toe afkoelen want het water was goed heet.

Warm, rozig, naar zwavel ruikend, en helemaal relax naar taupo gereden.
Na wat informatie over de tongariro crossing een gratis camping opgezocht, even was het droog en waren we bezig met auto organiseren toen het weer begon te regenen. Alles nat in de auto gegooid en vanuit de kofferbak maar een makkelijke maaltijd gemaakt. We waren de regen en kou allemaal een beetje zat en zijn vroeg de tent in gegaan waarna de regen stopte. De volgende ochtend; regen! Pff, om maar even wat te doen het centrum in gegaan maar hier waren we al snel klaar. Nog wat vermaak proberen te zoeken maar er was weinig te vinden, uiteindelijk toen het wat droger werd een goede wandeling gemaakt waar we langs een smal maar zeer heftig stromend en rivier zijn gelopen en uiteindelijk pizza's hebben gegeten in het centrum. S'avonds toch buiten kunnen zitten en onze plannen besproken wat betreft de tongariro crossing. Waarschijnlijk vrijdag de crossing :)

Vandaag zijn we langs lake tapou naar beneden gereden naar het dorpje taurangi, wat voor ons en vele andere het opstappunt voor de tongariro is. Helaas door de bewolking nog geen zicht gehad op de tongariro, waar we zo op gehoopt hadden. Bij de i-site onze bus geboekt voor de shuttle terug naar onze auto na de tongariro crossing, het weerbericht voor donderdag was slecht dus de crossing gaat dicht maar voor vrijdag zag het er goed uit. Ook hebben we hier de Ferry kunnen boeken naar het zuidereiland.
Op weg naar de camping kwamen we vlak langs de tongariro en de bewolking werd minder dus eindelijk Was hij daar: de tongariro!! Groot, kaal en het idee erover heen te lopen was toch wel spannend. Voor vannacht een gratis camping opgezocht, en bijna bij de camping zagen we een hele kudde met herten tegen die snel voor ons uit vluchten en het bos in schoten. En na het volgen van de weg aangekomen op een open stukje, hoge grassen met enorme pluimen omringd door bos dat stijl omhoog liep en verdween in de wolken. Het was alsof we volledig waren ingesloten, maar het was een zeer mooie plek en we hadden hem helemaal voor ons zelf want er waren geen andere tentjes.
Er was een 1 uur return naar "The Pilars of Hercules" een hangbrug van ongeveer 15 meter lang over een kloof, hier was een rivier gevuld met kleine rotsen en leek erg en was waarschijnlijk het punt dat Frodo in Rivendel aankomt over de rivier.
Terug op de camping, dagboek bijgewerkt en voorbereid op de volgende wandeling.


Na een lichte maar steile tramp tocht door het bos waar we meerdere riviertjes zijn overgestoken bij een grotere rivier gekomen waar we zijn omgedraaid. Op onze weg terug onze watervoorraad bijgevuld in de rivier, want we hadden niet erg veel meer.
S'avonds wat biertjes gedronken bij het kampvuur en vermoeid ons bedje ingekropen.
Na lekker te zijn uitgeslapen kwam de zon al bijna boven de bergen uit, en zodra er een streepje zonlicht in het dal kwam meteen erin gaan zitten want we hadden de zon al te lang niet gezien en de wind was ijzig koud. Alle spulletjes hebben wel even kunnen drogen waarna we spullen hebben ingepakt en naar het centrum gegaan om inkopen te doen voor de crossing, notenrepen, energydrink, brood muesli etc... En vanavond slapen we op een luxe camping om goed uit te rusten voor morgen. Een stevige maaltijd, een goede warme douche om de zwavellucht van ons af te krijgen, en eens lekker op te frissen.

THE TONGARIRO CROSSING!!!

Na een veel te korte nacht slaap stonden we om 5 uur naast de tent, even verderop waren er ook al 2 gasten spullen aan het pakken dus ook waarschijnlijk voor de crossing. Tijdens een stevig ontbijt bleken het ook Nederlanders te zijn. De 2 dutchie's namen de bus vanaf de camping en wij reden naar het eindpunt ( ketani carpark ) van de crossing, en werden daar door een bus opgehaald die ons naar het beginpunt bracht.
Het was zeer mistig en konden maar een weinig zien, hopelijk word het weer beter.
Op de bus wachtend stond er een Fransman veel t-shirt's en vesten over elkaar aan het aantrekken, echt 6 ofzo! Want veel laagjes waren nodig om het niet koud te krijgen, gelukkig waren wij ook goed voorbereid; handschoenen, muts, wollen trui, fleece trui, voldoende eten, 2,5 liter water p.p., ehbo tasje, noodspullen, vuurmaker, compas, lampen etc. Dus onze nieuwe day packs ( extra grote rugzakken voor lange dagen wandelen ) kwamen nu goed van pas
En die waren tot de rand gevuld. Toen de bus aankwam om ons op te pikken kwamen we ook onze dutchie's weer tegen.
na een hobbelig ritje waarbij we het gevoel hadden dat de bus uit elkaar zou vallen aangekomen op het beginpunt. Na wat do's en dont's begon onze tocht de berg op, maar nog steeds veel laaghangende bewolking.
Aan het begin stonden er veel waarschuwingen en een stoplicht die het risico op een vulkanische uitbarsting weergaf, hij stond op groen dus we konden omhoog.
Het begon met een lichte wandeling die langzaam omhoog liep, en het tempo zat er lekker in waardoor we onze Fransman al snel kwijt waren. Ook Jolien die haar krachten wou sparen liep een stukje achter ons, waardoor we onze dutchie's hebben laten gaan en ons opnieuw bij Jolien en onze Fransman hebben gevoegd. We liepen over een lange vlonder die over heel kleine stroompjes water liep, deze watertjes kwamen van de soda springs. Een bron net naast de route die we met een detour hebben bezocht. Een grote rots waarover het water naar beneden liep en veranderde in een klein riviertje. We liepen verder door een dal, nog steeds stegen we lichtjes maar aan beide kanten werden de bergen en donkere grijze zwarte kliffen al snel hoger tot de bovenkant uit het zicht verdween.
Na een uurtje werd het pas gelijkelijk aan steiler, en uiteindelijk werd het rotsachtiger en werd het lopen steeds moeilijker. Het leek alsof we steeds dichterbij de wolken kwamen, en het uitzicht dat we over het dal hadden verdween langzaam tot we alleen nog maar mist om ons heen zagen. De wind werd harder en het werd kouder en kouder, na een behoorlijke klim begonnen we een stukje te dalen en stonden we in de south crater. Het was hier heel erg vreemd, alsof we niet meer op aarde waren. Het zand was zwart, en er lagen grijze rotsen verspreid en enkele pollen met geel gras. De mist gaf een heel kil en koud licht, en waarneer de mist heel even verdween zagen we rondom de contouren van de rand om de krater.
Na een stukje lopen verdween de mist plotseling weer even, en zagen we voor ons een steile rode helling verschijnen waarvan we meteen wisten; dat is onze weg. Hij verdween al snel weer in de mist, maar we wisten nu wat ons te wachten stond. Plotseling ging het pad steil omhoog en was het op een aantal punten meer klimmen als lopen, de wind werd sterk en de temperatuur daalde flink. Dit was het zwaarste gedeelte, het was steil en moeilijk begaanbaar. Gelukkig konden we achter een rotsblok schuilen en wat warmers aantrekken en vlug wat eten. Na een lange zware klim over de rode kleiachtige grond / rotsen kwamen we helemaal verkleumd aan het de hoogste punt van de crossing. Snel wat foto's en weer door, hier was het was vlak koud en winderig ( 2 graden en gevoelstemperatuur -7 ) en er lagen allemaal losse rotsen. Ook was hier (1700M) de detour naar de top van mount tongariro(1900M) waar ik heel graag op wou. Maar met mist en harde wind werd dit afgeraden, dus hier begon onze tocht naar beneden. Nog maar net begonnen met de afdaling nam de wind af, en in een kleine kloof leek het een stuk warmer. Hier hebben we dus een pauze gehouden, gegeten en gedronken. Ergens beneden zouden de emerald lakes zijn, die we door de mist niet konden zien, maar we hadden geluk. Tijdens het wachten verdween ineens de mist en hadden we een spectaculair uitzicht, beneden zagen we de emerald lakes. Meerdere kleine helderblauwe meren, de zon die erop scheen schitterde in het water waardoor het leek alsof er duizenden sterren in het water zaten.
Half skiënd naar beneden over de smalle stijle richel, los zwart zand onder onze voeten dat met elke stap weg zakte en naar beneden gleed. Een flink eind gedaald, hier hebben we ook wat fantastische foto's gemaakt. Aangekomen bij de emerald lakes tijd voor een goede pauze, waar we met onze dutchie's een uurtje hebben geluierd en van de warme zon en het mooie uitzicht zitten genieten. Goed uitgerust weer op pad gegaan. Een lang vlak stuk met daarna een korte klim aangekomen bij " bleu lake" en hij deed zijn naam eer aan. Groter en dieper blauw dan de emerald lakes. Nu begon het afdalen echt, wat niet bepaald mijn grootse hobby is! Het pad liep slingerdeslanger naar beneden. Na een tijdje kwamen we de eerste begroeiing weer tegen, het was heet en druk en het mooiste hadden we achter de rug. Een paar lange uren later kwamen we zeer blij en trots op ons zelf bij de auto aan. en hebben dit s'avonds met onze dutchie's vrienden gevierd met veel eten en drinken.
Die ochtend veel te vroeg wakker gemaakt met de vraag of onze spullen ook gejat waren, en na een korte check konden we niks ontdekken dat gejat was maar bij meerdere tentjes waren er spullen gestolen. Bij de dutchie's was een backpack gestolen vol met allerlei spulletjes, bij andere campers camera's laptops etc ( toch blij dat wij onze spullen in de auto met alarm gooien ) na een zoektocht gelukkig kleren backpack en alle "goedkope" spullen terug gevonden waarna de politie sporen onderzoek heeft gedaan. Helaas konden wij niks meer voor ze betekenen en zijn onze spullen gaan pakken voor de 250 km richting wellington.

Vlak voor wellington wouden we even gaan surfen, en reden een strand op waar alle auto's geparkeerd stonden. Helaas waren de golven maar niks en hebben niet eens geprobeerd te surfen, op de weg terug vast komen te zitten in een stukje waar het zand net te zacht was om doorheen te re rijden. Hier werd ik eerst hard uitgelachen door Mark en Jolien waarna de vraag kwam, hoe nu verder?? Kort nadat we begonnen waren met het weghalen van het zachte zand kwamen er wat lokale het strand op, die zonder veel zeggen de auto begonnen te duwen waardoor we los kwamen en terwijl wijTHANK YOU riepen brulde zij, JUST KEEP DRIVING en waren we weer onderweg naar wellington.
Buiten wellington hebben we die dag op een camping gestaan omringt door steile bergen 1000-1400 meter, met een brede maar bijna opgedroogde rivier. Hier hebben Jolien en ik nog mooie wandeling gemaakt om de spieren een beetje los te maken, waarna we ons bed ingedoken zijn. Na een korte wandeling in de morgen begon het alweer te regenen ( lijkt wel zomer in Nederland ) en het heeft tot s'avonds geregend, dus hele dag in de auto gezeten en vroeg naar bed. Gelukkig scheen de zon toen we wakker werden, en zijn meteen begonnen met opbreken van de tent etc. Toen we ons aan het klaarmaken waren om te ontbijten kwam de ranger, dus snel alle spullen in de auto gegooid en weg gereden ( makkelijk verdient die 45 dollar ) wellington, een chaotische stad, veel mensen in pak en het voelde minder vriendelijk als we tot nu toe gewend waren van nieuw zeeland. Even onze Facebook / internet verslavingen bijgewerkt in de zeer mooie en luxe bibliotheek, en nieuwe registratie voor de auto gehaald ( soort wegenbelasting ). Ze hadden ook een groot museum met van alles en nog wat, verschrikkelijk groot. De geschiedenis van nz, alles over aardbevingen, maori en nog veeeeel meer. Op onze nieuwe camping "dichtbij" wellington Ferry pannenkoeken gebakken, en terwijl we stonden te bakken en van onze lauwe biertjes stonden te genieten zakte de zon en kwamen de sterren. Ze waren erg helder, de duizenden twinkelende sterretjes. Een mooie laatste avond op het noordereiland.

Ferrydag;
het voelt als een soort afsluiting van hoofdstuk 1 van onze reis, het noordereiland hebben we "gezien" en niet wetende of we hier nog terug komen is wel een vreemd gevoel. Iedereen zegt dat het zuidereiland veel mooier is, en we kijken ook echt heel erg uit naar de tocht met de Ferry en naar de nieuwe plekken die we gaan bezoeken, dus we gaan weer door.
Ons langververwachte reisje over de Cook straight!!!

Ferrydag;
5:30 opgestaan, en al snel waren we onderweg, wachtend om de Ferry binnen te gaan lekker broodjes eten. Na 2 keer draaien stonden we op de juiste plek in de Ferry, vooraan dus we konden als 1 van de eerste weer van boord.
Het schip was druk en vol, en er waren overal plekjes om te eten drinken of Chillen. Alleen het rokersgedeelte buiten op het dek was redelijk rustig en daar hebben we voornamelijk onze tijd doorgebracht, onder een reddingsboot uit de wind en beschermd ( maar niet tegen de kou ) tegen de felle zon. Tussen de bergen door voeren we de haven uit, en in de verte zagen we het zuidereiland waar we komende tijd gaan doorbrengen. I
Het water had bijna dezelfde kleur als de blauwe lucht... De zon scheen fel, en de duizenden golven fonkelden en weerkaatsen het felle licht. Al snel werden er wat dolfijnen gespot die langs de boot zwommen, waarop het even heel erg druk werd aan onze kant van de boot! De heuvels kwamen dichterbij en het water werd stiller, we waren bijna op onze bestemming. Varend door de sound's met stil water en ronde vriendelijk bergen bedekt met groen\geel gras. We stonden vol verbazing te genieten toen er werd omgeroepen dat we naar de auto's moesten, in de auto voelde we het schip draaien vol verwachting stonden we te wachten om onze eerste meters op het zuidereiland te maken. Eindelijk ging iedereen rijden en met de raampjes wagenwijd open, genietend van het mooie weer reden we picton in.

Een kort bezoekje aan picton en door naar Nelson "sun capital of New Zealand" onze geplande route wijzigde al snel toen we zagen dat we een scenic route konden pakken langs de mooiste sounds ( een soort kleine fjorden ). Minder kilometers maar door de slechte weg en de vele stops was het een veel langere route. Vooral de queen Charlotte sound is de mooiste en de bekendste. We keken over het gladde water, en overal waren vriendelijke de heuvels met aan het water picton. Onze ferry was begonnen aan de weg terug, terwijl wij 100% aan het genieten waren.
Halverwege de route naar Nelson een zijweg gepakt, en aan het einde van de weg zou de camping zijn. De weg bleek 30km over zeer bochtige wegen te gaan en was slecht onderhouden. We kwamen op kleine camping met 6 mini campeerplekjes met een klein standje met kliffen met lagen van verschillende kleuren steen. En hier hadden we onze eerste ervaring met onze vervelende eenden ( of wat voor rare vogel het ook is ) een 15 a 20 cm hoog vogeltje met slank en zijn kop lijkt op een eend, kan niet vliegen dus hij rent achter al je eten aan. Terwijl we zaten te koken, probeerde hij het eten uit de pan te pikken. Helaas hoezeer we ook ons best hebben gedaan pikte hij in een onbewaakt moment een broodzak met een half brood mee, maar nu waren we i.i.g. even van hem af. S'avonds hebben we even bij h water gechild, en gezellig zitten kaarten voordat we onze tent indoken. Tijdens het ontbijt in gevecht met de vogel, en gelukkig konden we met een volle maag op weg naar Nelson.

We waren lekker op weg toen kort nadat we getankt hadden. De motor wel erg heet werd, dus maar even gestopt om te kijken wat er aan de hand was. Niks te zien, en temperatuur was weer in orde, dus maar weer de weg op. Na 5 min weer in het rood, dus weer aan de kant, nu met stoom uit de radiator! SHITT dat hoort niet, hier zaten we niet op te wachten!! Een nieuwer reserveband , nieuwe voorruit, en de registratie waren al duur genoeg... Op eigen kracht de garage proberen te bereiken, maar dit al snel opgegeven.
Jolien kon een lift krijgen naar een garage want bellen ging niet omdat we geen bereik hadden. Al snel kwam er een jeep met trailer om de auto op te halen en naar de garage te brengen, waar al snel bleek dat de bovenkant van de radiator kapot was. Zelf had hij geen onderdelen op voorraad daarvoor, maar hij kon ons ergens heen brengen zodat we de dag erna weer op pad konden. Om ons te matsen bracht hij ons dus naar blenheim aan het einde van de dag ( 150 dollar!! ) naar een garage dik een haf uur rijden verderop. Om onze gedachten even ergens anders op te zetten zijn we maar gaan wandelen, en belanden bij een mooie waterval. Hier hebben we ons zelf lekker even gewassen want dat was wel even nodig, de rest van de dag hebben we spelletjes gedaan om de tijd een beetje te doden.
Aangekomen bij de garage in blenheim onze spulletjes gereorganiseerd zodat we met onze backpacken gevuld met tent slaapspullen eten etc richting een camping konden wandelen.
Toen we bij een tankstation maar de weg vroegen bood een vriendelijke man om ons eventjes af te gooien op de plek waar we moesten zijn. We liepen naar zijn auto wat de meest gave auto is waar ik ooit in heb gezeten, een blauwe dukes of hazard uitziende auto. We gooide de backpacks in de auto en stapte in, hij gaf flink gas en ik zat als een blij kind achterin te genieten. De camping bleek helaas erg dichtbij te zijn, maar het was heel erg gaaf om deze lift te hebben gehad.
Op de camping uitgebreid gedoucht gekookt en stroom gepikt, en eindelijk weer een beetje kunnen ontspannen. De volgende ochtend nog steeds een beetje van slag langs gegaan bij de garage, en hij zou zo spoedig mogelijk gemaakt worden. ( 383 dollar ) sneller als verwacht was de auto gerepareerd en we wouden meteen weer de weg op.